''Genç kız bulutların üstündeydi. Ne de olsa onun için hala umut vardı, mavileri henüz büsbütün siyaha dönmemişti. Fahriye durumu öğrendiğinde onca zaman sonra ilk kez gülümsemişti. İyi bir şey olmayalı öyle çok zaman olmuştu ki...
Saatler akıp gider, insan ömrü böyle bitermiş. Zamanı durdurmak, geriye sarmak hiçbir zaman mümkün olmamıştır. O zaman insan geçen saatler boyu ne yapmalıdır? Aklını mı dinlemeli yoksa kalbinin sesini mi? Hangisini dinleyen hata yapmazdı, kalbinin sesini dinleyen mi daha mutluydu yoksa aklın yoluna giden mi? Ya birinin mutluluğu bir başkasının felaketiyse? Başkasının felaketi olmamak için, mutluluğundan vazgeçer miydi kimse?''
