Köprüsüz derelerden, çiçeksiz tepelerden geçtim. Köyümüz uzaktan göründü. Her şey yerli yerindeydi. Evimizin bir tek eksiği vardı. O da bendim. Evin önüne varır varmaz kapıyı tıklattım. Annem karşıladı beni:
- Elin boş geldiysen, geri dön! - Elim boş değil, dedim. İçeri girdim. Kutuyu kilimin üstüne bıraktım. - Açıl sofram açıl, der demez kutu açılıverdi. Bu gördüklerimi nasıl anlatacağımı bilmiyorum. Açılan sofrada hiçbir şey eksik değildi. Cennet sofrası dedikleri bu sofra olsa gerek!
