"...Kim öpülür "yokluğundan"? Kimimiz var sahi? Benim iki varım bir yoğum var. Biri yârim. Yârim var çok şükür. Yara gibi. Derman kanar. Kanayan yarama, yaramdan kanayan dermanı sürerim. Ne güzel bir döngüdür bu. Biri derdim. Derdim var çok şükür. Derdi olmayan yok olur. Çok şükür derdim "dertsizlerin derdi" gibi değil."
Sahi kim öpülür yokluğundan? Yârim var. Yaram gibi sıcacık. Derdim var. Dermanım derdimde saklı. Dostum. O da yokluğunda saklı. Dostum! Öpülesi yokluğuna selam olsun. Yokluğunda saklıdır varlığım.
Yazar Ali Rıza Kaşıkçı soruyor okuyucuya yok mu sizin de yokluğundan öptüğünüz bir gönüldaşınız? Herkes sadece yârine odaklanmışken yazar gönül gözünü "Ve dostum... İşte O yok. Yani varlığı var, kendisi yok. Sevgi gibi, merhamet gibi, adalet gibi, barış gibi. Var olduğunu biliyoruz ama kendisi ortada yok" diyerek başka bir sevginin merciine çeviriyor gözleri...
"Gerçek dost, adım başında "dostum dostum" diyenlerin ağzındaki sakız gibi çiğnenen varlık mı? Hiç sanmıyorum!" darken hakiki manada dostluğun değerine işaret ediyor. Bu kitabı okurken gönül gözünüz hakiki manada size dost olmuşlara çevrilecektir.
