Ankara Kalesi'nin yakınındaki parkta koca bir çınar ağacı uzanıyordu. O, tüm görkemiyle parkın ortasında salınırken, kendisini görenler, gölgesinde oturanlar ve çevresinde oynayanlar arasında en çok Arda'yı seviyordu. Arda gibi diğer çocuklar da ona "Çınar Dede" diyorlardı. Ama o bir tek Arda ile konuşuyor, onun yoksunluklarını ve sevinçlerini paylaşıyordu.
O gün Çınar Dede'nin bininci doğum günüydü. Onun en yakın arkadaşı olan Kale, Çınar Dede'ye ve Arda'ya bir sürpriz hazırlamıştı. Bu, görsel bir şölen olduğu kadar, insanlık tarihini, atalarımızı ve belki de aramızdan birilerini de anlatan bir gösteriydi.
Ama bu gösterinin bir özelliği vardı. Onu ancak insanlığa, doğaya ve dostluğa inananlar görebiliyordu.
