Ama bu tutku İstanbul'a teslim olmuş bir ruh hâli getirmesin aklınıza. Ne kadar seviyorsam, o kadar didişme halindeyim. Sanki İstanbul isteseydi, bugün içimi burkan birçok çirkinliğe mâni olabilirdi diye inanıyorum... Bütün haşmeti, mehabeti, sırları ve zenginliğine rağmen, bir umursamazlık ve boş vermişlik seziyorum İstanbul'da... Hayatla hesabını görmüş, kıyamet gününü bekleyen yorgun bir savaşçı gibi... Eteklerini toplayıp boğazın kenarına uzanmış... Kimi zaman uykuda... Kimi zaman kısık gözleriyle, ahir zamanı temaşa ediyor... Hâlbuki yaşı, yaşadıkları ve ilmiyle "hizaya getirici" bîr fonksiyonu olmalıydı... Bazen suratına "Niye pes ettin?!" diye bağırasım geliyor...
Ama bazen de mahcup âşıklar gibi, et ele tutuşmaya utanıp, yan yana yürüyoruz bıkıp usanmadan... Kimi zaman da bir parkta, iki ayrı banka karşılıklı oturmuş, uzaktan laflıyoruz emekliler gibi... Sonra ben kendime dönüyorum... 0 uzanmaya devam ediyor iki kıta arasında...
