Bu söz yüreğime su serpti. Hava kararmak üzereydi. Aileme haber vermeliydim. Masa üzerindeki telefona gözüm takıldı.
-İstiyorsan telefon edip ailene durumu bildir, dedi görevli amca. -Çok iyi olur, dedim.
Ne diyecektim? Bu saatlere dek evimden uzakta olmamı nasıl açıklayacaktım? Telefonun yanına gittim. Ellerim titriyordu. Ağzım dilim kupkuru kesilmişti. Yüreğim öyle hızlı atıyordu ki, kafesten uçmak isteyen bir kuştu sanki. Numaraları çevirdim. Daha birinci çalışta telefon açıldı...
