İmam Hasan düşmanının çokluğu ve dostların azlığına rağmen dedesi ve babasından aldığı cesaret ve yiğitlikle asla yıkılmayan bir kaya gibiydi. İmam Hasan, amcası Cafer-i Tayyar'ın oğlu ve kız kardeşi Zeynep'in eşi Abdullah'ın deyişiyle "Boyun eğmez sert bir kayaydı..." Kaybedilen dostlar insanı perişan eder fakat İmam Hasan gibi erişilmez bir ruhu sadece incitebilirdi. O Ehli Beyt'i kurumak adına, İslamın yok olmaması adına Muaviye gibi biriyle barış yapabilecek kadar dirayetli birisiydi. Öfke ve intikam duygusu Onun inancını ele geçirememişti. Zaten şeytani sıfatlar Ondan o kadar uzaktı ki, anılması bile yanlış olmaktadır. O baştan ayağa Rahmani bir ruha ve kişiliğe sahipti. Onu görenler Peygamberimize benzerliği karşısında şaşırıp kalmışlardı.
İmam Hüseyin ile Kerbela'da savaşanlar karşılarında İmam Hasan'ı da gördüler. Yaptıkları hile, kargaşa ve söyledikleri yalanlarla yıkamadıkları İmam Hasan, ruhuyla, canıyla karşılarında İmam Hüseyin olarak durmaktaydı. İmam Hüseyin ise yanındaki aşıklarıyla o zamana kadar gizli ve açıkta düşmanlık edenlerin oyunlarını kendi kanı, canı ve sevdiklerinin hayatı pahasına bozdu. İslam'ı yıkmaya çalışanlar hiçbir zaman amaçlarına ulaşamayacaklarını Kerbela'da İmam Hüseyin'in elindeki babası Ali'den kalan Zülfikar'la çok iyi anladılar. Yezidiler Ehli Beyt imamlarını hayattayken yenemedikleri gibi Ehli Beyt imamlarını ölümlerinden sonra da yenemediler.
Bu yüzden Aleviler Kerbela'da Hasan ve Hüseyin birlikte öldürüldü diye anlattılar yüzyıllarca...
Biz Zülfikarı Kalem yaptık Ali'nin gözyaşlarıyla yazıyoruz...
