"Sen konuştukça daha güzelleşirdin. Saçlarını tarasan taramasan güzelleşirdin, narçiçeği elbiseni giysen giymesen. Sonra sen tutar kendini bırakıverirdin bembeyazına çarşafların, bucakların, ellerin, memelerin çoğalırdı. Sonra yıldızlar büsbütün... Bir yerlerde olsan sen Saliha, bir gün kalkıp sana gelsem. İçimdeki bütün kötülüklerden, yorgunluklardan sıyrılıp kapına gelsem, bak desem bu kadar yalnızım işte... (...) Gökyüzünün o ince uzun çizgisine baktım. Ağlayacaktım. Ne büyüktü, ne değişmez... İçimde bir şey bitiyordu... Koca koca taşlar düşüyordu içimde. Tutunmak... Rasim Dayı'nın denize baktığı yerden, ta ötelerden, uzak uzak, upuzun, dumandan bir iplik dağılıyordu. Bir uğultu duyuyordum kıyısız gemilerin uğultusuydu belki kırlangıçların... Kopuyordum... Bir Rasim'e baktım, bir uzağa. Deniz çağıldadı bir, martılar çağıldadı."
