Wilhelm Reich faşizmin kaynaklarını ısrarla içgüdülerin bastırılmasında aramada haklıydı; cinsel özgürlüğü faşizmin yenilgisini sağlayacak asıl neden olarak görmekle hata etti. Cinsel özgürlük, gelişmiş düzeyinde (insanın fiziksel işgücü niteliğinin ve çalışma günlerinin devamlı olarak azaltıldığı bir yerde) kapitalist sistemi tehlikeye düşürmeden sürekli artarak gerçekleşebilir. Bunun ötesindeki bir düzeyde içgüdüsel özgürleşim sadece, cinsel enerjinin yaşam tarzını toplumsal, politik düzleme doğru değiştirmeye çalışarak erotik enerjiye dönüştüğü bir noktada, toplumsal özgürleşmenin bir gücü haline gelebilir. En azından, günümüzde itaatkarlık, saldırganlık ve insanların kendilerini liderleriyle özdeşleştirmeleri içgüdüsel olmaktan çok akılsaldır: liderler hala sözlerini tutarlar (ve belirli zamanlarda bu özdeşleşme yanına bu sözlerin tutulmasını engelleyen düşmanların gövdeleri de katılır). Bu, isyancılara karşı duyulan kin ve nefretin ifadesinin ve örgütlenme nedeninin temelidir. İçgüdüsel isyanda sadece aklın isyanının eşitliği ve yol göstericiliği ile siyasi bir güç haline gelebilecektir: aklın (ve entelijansiyanın) Düzen'e destek vermeyi bütünüyle reddetmesi ve kurumsal ve uygulamalı akıl gücünün değişim içinde kullanılması ile.
