Defalarca ezberlediğim cümlenin aklımdan silinmesi gibi bir şeysin...
Bir cümle bu kadar yakışabilir insanın üstüne,bu kadar kalıba sığar sözcükler. Harfi harfine bu kadar uyabilir dizeler. Sallanan çocuğun mutluluğunu buldum gözlerinde. O salıncak hiç durmadı benim kalbimde. Hayatla senin aranda gidip geldi. Başım döndüğünde aşık olduğumu fark ettim. Arkamı dönünce sallayan kimsenin olmadığını gördüğümde dikildi hayat karşımda. Şimdi o salıncaktan inme vakti, bu sefer başım sana değil hayata dönsün, nasıl olsa durmayacak yalnızlığım, sende döndüğü gibi dönecek. İmkansızlığa doğru dönecek kafamdaki bant, boşa sardığında ara beni, bende film çok yalnızlık adı altında...
Yine de koyamamışız adını, bir türlü anlam çıkaramamışız duygularımızdan, karamsarlığın en kuvvetli bağına sarılmışız sıkıca. Belki de yapamadıklarımızın yapılmış halini almışız hayatta. Bitsin dediğimiz hiçbir hikayeye son noktayı koyamadan kapanmış tüm duygular.
