"Rüyamda Kambises'in Babil'in üzerinde durduğunu gördüm. Bir dev ya da tanrı gibi, şehrin üstüne yükselmiş upuzun duruyordu. Sırtında bir çift devasa siyah kanat vardı. Tıpkı bir karganın kanatları gibi, kalın tüylü ve yağ damlatıyor... Bir anda bir kanadın Ege'nin sularına battığını gördüm. O tüylerden Foça'nın etrafındaki denize siyah yağ sızdı. Balıklar yüzeye çıktı ve onun içinde boğuldular. Sonra, çok geçmeden, diğer kanadın ucunu görebildim. Benimle dalga geçercesine Pasargad'ın ana meydanına yaslanmıştı. Evim. Kanatlarını benim tüm imparatorluğumun üzerine yaymıştı. Sonra uyandım."
Kiros, oğlu Kambises'in tahta geçeceğini görmüştü. Ama kendi sonunun bu kadar yakın olduğunu gören bir kral için hayat ne kadar kolay olabilirdi ki? Peki ya tahta geçecek oğul, kör olmaya mahkûm ve hiçbir zaman babasının güvenini kazanamamış özgüveni düşük bir evlatsa... Köle Karun, babası Kiros tarafından kendisine emanet edilen böyle bir evladın yükünü ne kadar taşıyabileceğini bilemezken ölü doğmuş bir kral olan Kambises için arkadaşlarını karşısına almanın acısını çekecektir.
