İslam'ın ondört asrı aşkın tarihi boyunca Müslümanların dinî ilimlere yönelik merkezî ilgileri Kur'an üzerinde yoğunlaşmış ve bu yoğun ilginin doğal bir tezahürü olarak Kur'an'ın anlam hazinesi her zaman ve zeminde yeniden keşfedilmeye çalışılmıştır. Nüzul döneminden bu yana kesintisiz bir şekilde süregelen anlama ve yorumlama faaliyetlerine paralel olarak İslam tefsir tarihinde beyan, irfan ve burhan merkezli çeşitli yorum yöntemleri ortaya çıkmıştır.
Bu çalışma, temelde irfânî epistemolojinin ürünü olan ve Şia'dan Sünnî tasavvufa kadar oldukça geniş bir kültür havzasında kabul gören 'bâtınî te'vil' doktrini ile, tarihsel süreçte Bâtıniyye-İsmâiliyye fırkasının alâmet-i fârikası hâline gelen bu doktrinin İslam tefsir ekolleri üzerindeki izdüşümlerini konu edinmektedir.
