Ya mutluyum ya da mutsuz, hepsi bu. Şöyle denebilir; İyi ya da kötü yoktur. Mutlu bir insanın korkması gerekmez. Ölüm karşısında bile. Yalnızca zamanda değil, şimdi de yaşayan bir insan mutludur. Şimdi de yaşam için ölüm yoktur. Ölüm bir yaşam olayı değildir. O, dünyanın bir olgusu değildir. Sonsuzluktan anlaşılan sonu zamansal süre değil, zamansallığın-olmayışıysa, o zaman, eğer şimdide yaşıyorsa bir insanın sonsuz biçimde yaşadığı söylenebilir. Mutlu biçimde yaşamak için dünyayla uyum içinde olmamız gerekir. Ve bu "mutlu olma"nın ifade ettiği şeydir. Öyleyse deyim yerindeyse bağımlı göründüğüm yabancı istençle uyum içinde olmam. Bu, "Tanrı'nın istencini yerine getiriyorum" demektir. Ölüm karşısında korku, yanlış, yani kötü bir yaşamın en iyi göstergesidir. Vicdanım dengemi bozduğunda, O zaman Bir Şeyle uyum içinde değilimdir. Ama bu nedir? Dünya mıdır? Şunu söylemek kesinlikle doğrudur; Vicdan Tanrı'nın sesidir.
Örneğin; Filanca insanı gücendirdiğimi düşünmek beni mutsuz eder. Bu benim vicdanım mıdır? Şöyle denebilir mi; "Ne olursa olsun, vicdanına göre davran." Mutlu yaşa! L. Wittgenstein
