Herkesin yüreğinin en kuytu yerinde , kimseye göstermediği Yaşayan Ölüleri vardır. Ben seni öldürdüm sevgili ! Öldürdüm. Ve hala senin yasındayım. Senin yasında ve öldüğün o gündeyim. Gönlüm divane bir aşık gibi koşuyor yokluğuna. Her şey sen , her yer sana ait. Bir zamanlar cıvıl cıvıl, rengarenk kelebekler uçurttuğun gönlüm sen gittiğinden beri acılar içinde her gün kıvranıyor. Sen gittiğinden beri ölüler biriktiriyorum gecelerime. O rengarenk, cıvıl cıvıl kelebekler ölüyor gözlerimin önünde. Hepsinin can çekişleri sızlatıyor yüreğimi ve SEN düşüyorsun yine düşlerime. Bu kadar acımasız olmasaydın, bu kadar vefasız olmasaydı yüreğin belki her şey daha güzel olurdu. Çiçekler açardı güz mevsimi yaşayan yüreğimizde. Bahar gelirdi sevgimizle. Ama sen, sen gitmeyi sevmekten daha çok sevdin. Bu şehir ölülerle doldu sen gidince sol yanımın usta hırsızı, acımasız katili. Şimdi sana benzeyen kim varsa öldürüyorum içimde. Git bakalım, gidebildiğin kadar uzaklara git. Sana sonsuz bir şekilde sunduğum sevgimden kaç. Ama birgün dönmek istersen eğer dön. Beklerim.Yüreğime ve sevgime değil bekleyişim.Neleri bırakıp gittiğini, neleri kaybettiğini, gözlerimde nasıl öldüğünü sana göstermek için beklerim.
Sen benim yüreğimdeki yaşayan ölüm. Bıraktı artık gönlüm senin için yas tutmayı. Çünkü Yaşayan Ölülerin Yası Tutulmaz !
