Nietzche, "Kim kendini yalnızlığa teslim ederse, o zamandan sonra yalnız kalır" diyor.
Neitzche, Yalnızlığını ve dışlanmışlığını yazdığı mektuplarla anlayabildiğimiz düşünür, mektuplarında samimi itiraflarda da bulunuyor. Yer yer sitemlere rastladığınız bu yazılarda, düşüncelerinden dolayı çok zor bir hayatı seçiyor.
"İşte sevgili dostum, bu sözlerimle neyi amaçladığımı görüyorsun. Bundan ne kadarının senin elinde olduğunu bilmiyorum. Her halûkarda senin her bir başkası gibi kendi ağırlığınla düşmenden korkmuyorum; ben senin her bir Tanrıbilim öğrenimini sadece bu halin olarak belirtebilirim. Tersine başkaları tarafından çekilerek düşüneceğinden ürküntü duyuyorum. Bunların kim oldukları muhakkak ki aldırış edemeyeceklerimizdir. Ama bu adımın hayat için kesin rol oynayacak olan önemini düşünerek bu "başkaları" söz konusu olmamalıdır.
Görüyorsun ki ben senin "filojik uçuşuna" yönelik umudumu hâlâ yitirmiş değilim. Bu umut buna göre çok güçlü olmalı. Ben senin "Tanrıbilimi" düşünürsem öfkeleniyorum. Bunun için eğer ben bakışımı bu mektupta ondan başka yana çevirirsem beni bağışla!"
