Uğurlu kanatlarım bir gece vakti sokak lambasının dibine çöktü. Soğuk değişken havayı ciğerlerime çektim. Bütün küskünlüklere teşhis koyamam ama tehlikeli soğukkanlılığın, ön yargı süzgeçlerinden sızdığını söyleyebilirim. Tek sır; sadece etrafınızdaki olup biteni izlemektir. Hayatın özü budur. Orada ne kadar yaşayacağınızı öncesini, sonrasını ve sizi nelerin beklediğini görebilirsiniz. Yargı kanatlarım, istekli sazlıklardan beni buraya getirdiğinde, ürkütücü kelebekler karşılıksız korkuyla kısa bir ömrü seçtiler. Gökyüzü ve şehir sadece bir gün yaşamayı, kusurlu perdeler korkup gizli kalmayı, savaşçı ateş ise kayıp küllere feda etti kendisini. İkilikten sonra bir öğle vaktine yakındı, altı harf sonra yaratıldım. Zavallı bir piyanonun yanı başında, kulluğun başkentine, yazmanın kapısından girdim. İç acıtıcı şöhretimi uzak bir gecede kaybettim, okunmamış özgürlüğümü de. Hiç bir göçebe kelimenin ruhunu kitaplara mahkûm etmedim. Ben Alpogan; epeyce inanç toplayarak, itibarlı derin damarların toprağından kan çekerek yanınıza çıktım. Kimseyi suçlayamam, bütün bunları ben istedim hayatı kanırtarak yaşamayı, ölümün kenarından sıyrılmayı. Bütün bunları ben istedim... -Alpogan-
