Dema ku ez kitêba "Dema Drîreşkan" dixwînim kitêba Mitka Gribçeva ya "Ez Li Ser Navê Gel Te Mehkûmê Mirinê Dikim" û rûpelên bi dîmenên xedar tijî ên ku Ognyana jiyaye -ku ew yek ji partîzanên di şerê li dij faşîzmê de li ber xwe dane ye- tên bîra min.
Lê belê dema mirov tiştên ku lehengê kitêba "Dema Drîreşkan" Şervan dixwîne hestên mirov yên meraqê hîn bêtir bilind dibin. Bi vî aweyî li beranberî tiştên ku Şervan jiyaye, Tiştên ku Ognyana jiyane pir sivik tên. Mîna ku; bakurê Çewlikê... Çiyayên Şeytên... Tîrmeha 1995... Komeke gerilla û pêşenêng wan ên di qonaxa biryarê de.
Rêya ku tê hilbijartin, wan rastî leşkeran tîne û wan dibe derekî ku pêwîst e şer bikin. Bi vî aweyî çek bê rawestan diteqin û di vê demê de Şervan birîndar dibe û demekê ji hevalên xwe diqete. Û çîroka Şervan, piştî vê veqetînê dest pê dike. Şerûvena Şervan ya heta ku careke din digihîje hevalên xwe tevna bûyerên romanê pêk tîne. Tesawireke xurt ya romanê heye. Destpêkirina bûyerê pêşketina wê û bi dawîbûna wê di maweya zemanekî de pêk tê. Eger ku zeman ruhê romanê be, nivîskar wî ruhî zept kiriye.
Di heman demê de "Dema Drîreşkan" romaneke rê ye. Wekî ku nivîskarek dibêje " Romanek, neynikekê ye ku li seranserê rêyekê tê gerandin" Nivîskarê "Dema Drîreşkan" Murat Turk ji serî heta dawî li rêya ku Şervan bi rojan dimeşe neynikek digire û di romanê de nîşanê me dide.
