Küçükhanımefendi üzerine, 2009'da altmış yaşımdayken, yeniden yazarken; romandaki dingin, huzur dolu İstanbula şaşıyorum. Tenha banliyö trenleri Yeşilköye doğru; ancak dolunca kalkan arabalı vapurlar; bağlık bahçelik Yakacık; dünya yolculuğuna çıkılmış gibi gibi gidilen Bakırköy; henüz üsünü kaybetmemiş Kadıköyü. Peki ama biz şehir kültürü konusunda ileledik mi diye okudum, durakaldım.
Beyoğluna çıkanların loca ayırttıkları, suvareye gittikleri Şehir TiyatrosuNe var?!, hepsi yerli yerinde! Diyeceksiniz. Evet ama, köhnebahar gibi, bir güz bozgununda.
Sadece edebiyatımızın değil, tüm kültür hayatımızın vazgeçilmez ismi Selim İleri bizi İstanbulun sokaklarına, gizli köşelerine, insanlarına, resimlerine, duygularına götürüyor. Bilge bir rehber olarak.
