"Gururlu, kibirli, asi ve ödünsüz genç Julien; kendi bireysel değerleri soylu sınıfın değer yargılarına çarptıkça geriye itilir. Hastalıklı gibi görünen psikolojisi belki de toplumsal farklılıklara bir isyandır. Hayatı, yanından ayırmadığı iki bavuluna sıkıştırmış, ömrünün son yıllarını küçük bir İtalyan kentinde konsolosluk yaparak kazandığı üç beş kuruşla sürdürmek zorunda kalmış Henri Beyle (Stendhal); aynen Julien Sorel gibi ödünsüz, aksi, ömür boyu aşkı aramış, kendini kabul ettirmek istemiş ve yalnız kalmış, "hep bir tren istasyonunda kendisini götürecek treni bekleyerek" yaşamıştır."
