Yunus Emre, şiirlerinde ilahi aşkı yansıtır; “yaratan”dan ötürü “yaratılan”ı sever, “yetmiş iki millete bir gözle” bakar, “dövene elsiz”, “sövene dilsiz”dir. Şiirleriyle ilahi düşünceyi yansıtırken, insanı gözden kaçırmayarak, karışıklıklarla dolu döneminde Anadolu halkına gerçek anlamda, bütün çağlarda geçerli olacak “insan” düşüncesini yaymaya çalışmıştır. Bu şiirlerde, kimi dinsel terimler dışında dil ve anlatım oldukça yalındır ve bu özelliğiyle, güzelduyusal şiir dilini yakalamıştır. Beyit ya da dörtlük birimini ve hece ölçüsünü kullanır.
