Ne baharında kalır gülüşü, Ne sonbaharın yaprağında bir sarısı... Ne güneşin doğuşunda bırakır umudu, Ne de güneşin batışında büker boynunu, Bilir ki; hayatının sahnesinde, Alkışların orta yerinde bitirecek kader Onunla da oyununu. Gerçek şu ki; tevazusuna hapsolmuş kişiler sahip olduklarının emanetçisi, egosuna hapsolmuş kişiler, sahip olduklarının mülkiyetçisi bilirler kendilerini. Dengesi olmayan her şey ağır gelir insana. Sadece ağlaması ya da sadece gülmesi gibi. İnsanlar duygularını dengede tutamadıkları için, duygusal anlamda yorulurlar. Mesela, birini severken kendine yabancılaşmamalı insan ve önce kendinden başlamalı sevmeye. Kendi değerimizi her zaman başkalarının gözünde aramak ne kadar doğru? İnsan bir kaçış, bir kurtuluş yolu aradığında niçin aklına ilk gelen ölmek oluyor? Peki, ölmek çözüm müdür? Soruların cevabı net: Ölmek çözüm değildir.
siniz--a5nconte.png)
siniz--a5nconte.png)
