Ehl-i Beyt, İslâm'dan önce Beytü'l-Âlihe tabir edilen, içinde putların bulunduğu Kâbe ile bu sahte ilahlardan sorumlu olan kabileye verilen bir ünvandır. Daha sonra bu kavramın anlam alanı genişlemiştir. Bu tabir, dinî anlamının yan ısıra, şehrin savunma ve yönetim işlerini de kapsayan siyasi bir anlam da kazanmıştır. Mekke'nin dinî ve siyasi hizmetlerini üstlenmiş olan kabileler için kullanılır olmuştur.
Ehl-i Beyt kavramı, İslâm'ın başlangıcından Mekke'nin fethine kadar geçen sürede cahiliye dönemine ait dinî ve siyasi içeriğini korudu. Müslümanlar, Mekke'yi fethedince, bu tarihten itibaren Ehl-i Beyt kavramının içeriği de tamamen değişti. Zira Mekke fethedilip Kâbe putlardan temizlenince, Kureyş, Ehl-i Beyt olmaktan; "Allah'ın Evi" Kâbe, Beytü'l-Âlihe olmaktan ve toplu halde Mekkeliler de Ehl-i Âlihe olmaktan çıktılar. Böylece Ehl-i Beyt kavramı, cahiliye dönemine ait anlamlarını tamamen kaybetti ve Arap dilindeki aslı olan "ev halkı" anlamına yeniden dönmüş oldu. İslâm'ın tebliğ sürecinde, ikisi Mekki biri Medeni olmak üzere, toplam üç sûrede geçen Ehl-i Beyt kavramı da lügatteki asli anlamında, yani "ev halkı" anlamında kullanılmaya başlandı.
