Beni şu anda görmüyorsun -beni en son ne zaman gördüğünü bilmem hatırlıyor musun?- ama sana bu satırları yazarken ağlıyorum. Gözyaşlarım, "canım babacığım benim..." sözlerimden sonra biriktiği yerde daha fazla kalamadı, durmadan akıyor. Evet... Benim babacığım. Gözyaşlarımın, salya sümük her şeyimin akıp birbirine karıştığı şu anlarda sana ilk mektubumu yazıyorum. Bundan annemin haberi yok. Aslına bakarsan, annemin şu dünya üzerindeki pek çok şeyden haberi yok. Çoğu zaman annemin baktığı yerde hiçbir şey görmediğini hemen anlıyorum. O anlarda nerelerde ne yaptığını bir bilebilsem...
